Gedicht Michelle Bracker - "Het Mens achter de Klank"
Tijdens de opening lazen Michelle Bracke en Frans Budé ieder een gedicht voor dat geschreven werd bij gelegenheid van de presentatie van De Gezichten van Margraten. De compositie The Road – waar de gedichten onderdeel van uitmaakten – werd in opdracht van Stichting In situ geschreven door Nicoline Soeter. Solisten waren Rianne Wilbers (sopraan) en Jean-Pierre van Hees (doedelzak).
het mens achter de klank
niet de dood maar een nobel verhaal lispelt hier grote namen
uit kloppende kelen klinkt samen één kreet om hen die gedanst
hebben op leed, stemmen gebroken en adem gestokt
in wezen te donker voor de binnenkant van de oogleden
woelt in ons het beeld: engelen met wapens van hun aureool ontdaan
omdat ze licht schenen op wat doodzweeg, leven om leven gaven
een vuist balt zich en ontspant, uit het toenmaals snijdt even
het mes van teloorgang, daarna is zoals het moet zijn: fikse windstilte
let wel, geen graf speelt hier voor thuis
geen vouw trekt zich nog recht maar wat overleeft zijn de
blijvende echo's die tot ver buiten de grenzen om vrijheid galmen
en geen muur of mens die hen terugkaatst
langs zuiver witte kruizen ruist met kaarsrechte rug hun
overwinningslied, opdat hun trots bewaakt zal
hoor hoe een naam meer is dan een klank, het zijn letters van een
onbevlekt bestaan, geluid dat - voor wie het horen wil - een
pril panorama ontplooit waarin wij vrijelijk kunnen aarden
laten we deze namen dan een gezicht geven om concreet te maken
wie we danken, een stel ogen om in te geloven –
laten we de massa even onthechten en het mens achter de klank
vandaan tillen, elk met een uniek gelaat, een eigen verhaal
waarvan het einde een taal wilt die het aardse transcendeert
want hoe anders valt te herdenken waar het dun verstand niet bij kan
Michelle Bracke
